Anne babasının özenerek yetiştirdiği, Osmanlı Devleti'nin son dönemi ve Kurtuluş Savaşı yıllarının mahrumiyet ortamına göre iyi bir eğitim ve terbiye verdiği Refia Hanım, evlenip geldiği Korucuk Köyü'nün 'büyük ablası' olmuştu. Ailenin 'büyük gelini', evlatlarının ve torunlarının 'ana'sıydı. Yaşadığı köylerde Kur'an ve dini hayat dersleri verdiği talebelerinin 'hoca'sı; 1970'li yıllardan itibaren de, Hizmet Hareketi'nin gönüllü hanımlarının tespitiyle artık herkesin 'Hocaanne'siydi. Büyük küçük ayırmadan, aile ve yakın çevresindekilerin derdiyle dertleniyor, sevinciyle mutlu oluyor, ağlayanın gözyaşlarına ortak oluyordu. Bununla beraber her zaman bir çözüm ve irade insanıydı. Özellikle ilerleyen yaşlarında ailesi, akrabaları ve sevenleri için son karar merciiydi.
Herhangi bir sıkıntıda çözüm önerilerine kulak verilir, günlük hayat içinde tavsiyeleri yerine getirilir, ricaları geri çevrilmezdi. Sözü yere düşmezdi. Aile büyüğü ve görmüş geçirmiş âkil bir insan olarak gönüllerde müstesna bir yeri vardı. Refia Hanım'ı tanıyıp da sözünden, sohbetinden, bakışından, duruşundan etkilenmeyen yoktu. Onun, bir anne, eş, evlat, aile büyüğü olarak farklı konumlardaki kadınlara söyleyecek çok sözü vardı.
