Sen her şeyi sevdin, benim dışımda. Çok değil, rüzgârdan kopup gelen toz taneleri kadar sevebilseydin keşke beni. Silinip yok olacağımı bilerek kalbinin tozu olmaya razıydım. Birazcık umut kırıntısı bıraksaydın, yaşayabilir hatta mutlu olabilirdim kuytu köşelerde. Canımı acıtır, kolumu kanadımı kırardın ama yine de sesim soluğum çıkmazdı. Çünkü benim sevdam, acının da kapsama alanındaydı. Senden geldikten sonra, önemi yoktu gelenlerin ve kabulümdü içindekiler. Sen seviyorsun diye seviyordum ben de her şeyi. Seni seveni bin sever, sevmeyenden nefret ederdim. Tabiatın güneşten gelen ışınları gibi, senin varlığınla canlanırdı köklerim. Daha sıkı sarılırdım yaşama ve direnirdim yanında kalmaya. Olmadığın zamanlar solar, bükerdim boynumu ama küçücük bir dokunuşunla yeniden canlanırdım.
