Kefen ile gelinliğin neden aynı renk olduğuna takmıştım bir ara. Ölüyü ve gelini alnından öperek uğurlamanın aynı anlam içerdiğini kanıksayamıyordum. Ölümü ve düğünü aynı anlamda harman etmek hangisine haksızlıktı acaba; ölüye mi, geline mi?
Masumiyetin renginin beyaz olması anlaşılabilirdi; çünkü aşkı temsil ediyordu. Ölümün değilse bile, ölünün renginin beyaz olması neyi temsil ediyordu?
Sonunda cevap buldum: Aşk ve ölüm, içine girdiği bedende aynı şeyi temsil ediyordu. Yeni bir hayatı. Mistifiye edilmiş toplumsal kuralların doğa ile örtüştüğü gerçek sembollerinden biri, ölüyü ve gelini aynı renkle uğurlamak sanırım.
İnsan kendi durumunu anlamaya ve onu değiştirmeye muktedir olsa bile, var olan gücünü kullanıp kullanmayacağı konusunda bağımsız değildir. Yaşamış olmanın bedeli var ettiğin geçmiştir. Yeri belli olan duyguya, haritadan yeni bir yerleşim alanı kurmana engeldir geçmiş çoğu zaman. Hissettiğini hayatla pratik hâle getirmek, pratiğin hissettiklerine ters düşmesi hâlinde nedeyse imkânsızdır.
Böyle durumlarda aşk kendi dilini mutlaka yaratır, doğanın her duruma uygun tasvirlerinden birini burada kullanmak abartı sayılmaz: Bukalemun.
| Detay Bilgileri |
| Dil | Türkçe |
| Basım Tarihi | 2015 |
| Yazar | Ali Delikkaya |
| Sayfa Sayısı | 352 |
| Kağıt | 2. Hamur Kağıt |
| Kapak | Karton |
| Basım Yeri | İstanbul |
| Baskı Sayısı | 1 |
| Ebatlar (YxG) | 14x20 cm |
| Isbn No | 9786059142106 |
