Sahi beni tanıyor musunuz? Dallarımda öten kuşların şarkılarını dinlediniz mi hiç şöyle derinden? Gölgeme oturan yalnızlıktan haberiniz oldu mu hiç bir akşam vaktinin geceye çalan tonunda? Siz kendi türkülerinizi söylemeye çalışırken akordu bozuk kavalınızla, ben ayazın çığlığında boğuluyordum sizi duyabilmek için. Sahi ne kadar duydunuz yüreğimin tellerine değen mızrabın ağrısını gönlünüzde? Hiç değil mi? Çünkü siz bir insandınız size göre ve bense bir kuru bir ağaçtım sadece. Nasıl anlayabilirdim ki sizi kupkuru dallarımla, hepi topu ben bir ceviz ağacıydım Gülhane Parkında. Denizin kokusu yapışırdı bazen üzerime en olmadık demlerde ve ben bir balığı özlerdim ekmek arası vakitlerde. Hiç kimse duymazdı aş erdiğim eşiklikte canımın ne istediğini. Bir yere kök salmak mı yoksa köksüz olmak mı iyiydi şu âlemde. Bilemedim ki... Benim ki sadece bir sanrıydı, kurtlar kemirirken yer yer gövdemi...
