Ne günlerdi onlar! Fakat şimdi anlıyordu; yaşlanmış, günü geçmiş boksörleri yenmişti hep. O gençlikti, yükseliyordu; onlar ise yaşlılardı, batıyorlardı. Ne kadar kolay olmuştu, şaşmamak lazımdı o kolaylığa onların damarları genişlemiş, parmakları ezilmişti, kemiklerinde sayısız dövüşlerin yorgunluğunu taşıyorlardı. Rush Cutters Bay'de, yaşlı Stowsher Bill'i yenişini hatırladı; on sekizinci rauntta yenmişti; sonra Bill soyunma odasında bir çocuk gibi ağlamıştı. Kim bilir, belki evinin kirasını verememişti. Belki evde karısı ile çocukları bekliyorlardı. Belki de, Bill'in canı, o gün, maç günü, bir kalem pirzola istemişti de, onu bile bulamamıştı. Bill sonuna kadar gitmiş, cezasına katlanmıştı. Şimdi anlıyordu hepsini, aynı değirmen kendisini de öğütmüştü; yirmi yıl sonra anlı, yordu, o gece Stowsher Bill çok daha önemli bir şey için dövüşmüştü; genç Tom King gibi adını yükseltmeyi düşünmüyordu, alacağı ödüle kolay kazanılan bir para olarak bakmıyordu. Soyunma odasında yaşlı Stowsher Bill'in küçük bir çocuk gibi ağlamış olmasına şaşmıyordu artık.
