Sel olan gözyaşlarım zarar vermesin diye fotoğrafı tam karşıma doğru tuttum. Kral ve kraliçem sanki karşımdaydı. Benim var olma sebebim, 'Annem ve babam,' prenseslerine sevgiyle bakıyordu. BİZ
Kayboluşların Prensesleriydik...
Gülmeyin...
"Söyle bakalım Prenses Zehra, bu gece hangi baloda yemek yiyeceğiz?" der ve arkasından da sinsice kıkırdardı.
Biz İki Küçük Kadın...
Her ne olursa olsun yaşıyorduk bize ayrılan sayfayı; bazen o sayfayı kendimiz yazıyor zannederek bazense kaderimiz yazdırıyor, diyerek. Yaşıyorduk, bazen bir başımıza bazense sevdiklerimizin koynunda yalnızlık yokmuşçasına.
