Usulca yürüyordum deniz kenarında. Aylardan mayıs. Akşam üzeri. Hafif rüzgâr esiyor; üşütmeden... Üzerimde yazılı taytım ve güneş gözlüklerim. Sanırım akşam güneşini kapatacak tek şeydi çerçeveler. Veya güneşten ziyade insanların; gözlerimin çöküşünü görmesini istemiyordum. HATIRLAMIYORUM... Yahut yine emin değildim. Sonra yine her zamanki gibi oturdum bir bankın üzerine, etraftaki onlarca sesi duymuyorum. Cümleler buğulanıyor. Ve ben yine aptalca düşünüyorum...
