Sanki bütün hücrelerim benim yüzümden acı çeken insanları bulup getirmek için kıvranıyor. Daha bir gün bile geçmemişken bu denli karanlığın içine bürünen ben, zaman geçtikçe daha da saplanacağımı biliyor ve aciz vücudumun toprağa karışmasını, yeryüzünde ölü gibi yaşamaktan daha mantıklı buluyorum. Belki de, böylece, bir daha asla insanların kaderi ile oynayacak adımlar atmam ve kendimi, kendime affettirebilirim.
