Günlerin serencamesi unutturur bazen edebiyatı. Etrafınızı çepeçevre saran hadiselerin esiri olursunuz ansızın. Farkına bile varmazsınız ilk önce; fakat sis çekildiğinde ahvaliniz ayan olur. Hakikat aynasına tekrardan baktığınızda ise ruhunuzdaki estetik güzelliklerin kaybolmaya yüz tuttuğunu görürsünüz.
Bizim Edebiyatçılarımız da, işte böyle bir dönemden geçiyor. Kalemini edebi metinlere hasretmiş bir takım kalem erbapları, -sırf fikir ayrılığı yüzünden- camide beraber saf tuttuğu dostlarına doğru sivriltmeye başladı kaleminin ucunu. Roman sayfalarında hayalindeki insanlara can veren kalemlerin, gerçek hayatta gerçek bir canın, onuruna kastedecek ölçüde hırçınlaştığını üzülerek görmekteyiz.
Bugün toplum olarak ruhların silkelenmeye, yeni bir sesle sarsılıp doğrulmaya ihtiyacı var. Siyasetle kirlenen toplum, Edebiyatla temizlenmeli, tıkanan idrak yolları, daha fazla enfeksiyon kapmadan şiirle açılmalı...
Nefretin kırsallarından, hayatın kılcallarına edebiyatla yürümek için; Hayata ve Edebiyata Dair Birkaç Cümle... İsmail Giray Çolak
