Yaşam ve ölüm arasında ince, uzun bir yolculuğun hüzünlü hikayesi...
Yoğun bakım ünitesinin soğuk ve kasvetli odasında her tarafından sarkan borularla yatarken aklından film şeridi gibi hayatı geçiyordu. Kalbinin zayıf tik takları beyninden gelen hatıraların yükünü taşımakta zorlanıyor ve her şeye isyan edercesine bir hızlanıp bir yavaşlıyordu. Hemşirelerin ve doktorların bir sis bulutunun arkasındaymış gibi görünen suretleri, uğultulara karışmış anlamsız sesleri bir hayal gibiydi. Demek böyle olacakmış, diye düşündü. Altmış iki yıl böyle noktalanacakmış. Peki ne vardı son dakikalarında, altmış iki yılın ardında kalan? Zorlukla hatırlamaya çalıştı ve birden gözlerinde güçlü bir parıltı uyandı. Evet. Evet. Hayatını özetleyen kelime ancak hüzün olabilirdi. Sessizce içini çekti, dudağının kenarında garip bir gülümsemeyle fısıldadı "Ölümden Önce, Hüzünden Sonra..." Bu, söylediği son sözü olmuştu ve tamamen bilincini kaybederek bilinmezler diyarına katılmıştı.
