İnsanoğlunun yaşayıp yaşayabileceği belki de en zor tecrübedir doğduğu topraklardan uzakta, göçmek zorunda kaldığı ya da göçmeye zorlandığı "yabancı" bir diyarda yeni bir hayat kurmaya çalışmak. Terk edilen toprağın o tatlı ezgisi kulaklardan hiç silinmezken, bir yandan da yeni hayat bin bir türlü engel çıkarır ve insanın yaşamını alabildiğine zorlaştırır. Ermeni diaspora edebiyatının 20. yüzyıldaki en önemli ve özgün seslerinden Vahram Mavyan (1926-1983) eserlerinde işte tam da bu çelişkiyi yaşayan insanın ruh halini büyüteç altına alır. Özelde yurdundan uzakta yaşayan insanın kimlik / aidiyet / asimilasyon cenderesine sıkışmış sorunlarına dair sorular sorarken, Mavyan, bir yandan da Ermeni halkının dağılmışlığının yarattığı insani-kültürel parçalanmışlığı gözler önüne serer. Velhasıl günümüzde Kürt, Türk, Çinli, Yahudi, Arap, Afrikalı çeşitli kavimlerden milyonlarca insanın yaşamakla yüzyüze olduğu, yürek yakan "gurbet / sürgün" olgusuna dikkat çeker. Kudüs'te doğmuş, Kıbrıs, İrlanda, Lübnan, Portekiz'de yaşamış ve dünyanın dört bir yanını gezmiş bir asri zamanlar seyyahı olan Vahram Mavyan acılarını ve çelişkilerini hikaye ettiği kahramanlarının kimi zaman ta kendisi, kimi zaman da en yakın tanığıdır.
