İnsanları affetmeyen kişi öncelikle kendisini affetmiyordur. Bütün mesele kendini dev aynasında görmemekte... Her nedense kendimizi hep dev aynasında görür gibiyiz. Küçücük bir kusurumuzu deve yaparız. Yaptığımız küçücük bir iyiliği gözümüzde büyütürüz. İkisi de yanlış...
Yalana giden otobüse binip yolunda hep hayal, yalan, hile, haksız kazanç, düzenbazlık, oyun, kumar vb. olan kişinin varacağı son durak sadece yalandan ibaret olan yokluktur...
Bir insanın illa bir şeylerden hoşnut olmayıp birilerini şikâyet etmesi gerekiyorsa, önce kendinden şikâyet etmeli; çünkü bu hayatın gam yükünü, büyüklenmeseydi çekmek zorunda kalmayacaktı...
