Çocukların düşünme şekli genelde yetişkinlerden farklıdır. Geçmişte çocukların sadece duyuları aracılığıyla bilgi elde ettikleri düşünülürdü. Piaget, çocukların duyusal bilgileri, nesnelerle fiziksel ve zihinsel anlamda uğraşarak elde edebileceklerini göstererek bu inancı geliştirdi. Fiziksel dünyada çocuklar arzu ettikleri bir etkiyi üretmeye çalıştıkları zaman düşünmektedirler. Örneğin, golfe benzer bir oyunda topu nasıl yuvarlamaları gerektiği konusunda düşünmek zorundadırlar. Eğer topu sağa veya sola kaçırırlarsa gelecek sefer ne yapmaları gerektiğini düşünmek zorundadırlar ve çocuklar bir konu hakkında düşünürlerken genelde problem çözme süreçlerini ve becerilerini kullanmaktadırlar.
Düşünmeyi cesaretlendirmek için üç yol vardır ve bu yollar genellikle aynı anda ortaya çıkmaktadırlar. Birinci yol çocuklara kişisel olarak anlamlı durumlar yaratmak ve sağlamaktır. Örneğin arkadaşları ve ailesi için masaya yeterli sayıda fincan veya peçete yerleştirmek çocukları kâğıt üzerinde egzersiz yapmaktan daha fazla motive eder. Benzer şekilde, diğer arkadaşlarından daha fazla sayıda lobut devirmeye çalışmak, kâğıt üzerindeki bir probleme yanıt bulmaya çalışmaktan daha fazla anlam ifade etmektedir. İkinci yol çocuklara karar vermeleri için olanaklar yaratmaktır. Test sayfaları veya ödev sayfaları öğretmen tarafından düzeltilirken, çocuklar öğretmenin hangi cevapların doğru olduğunu kararlaştıran tek kişi olduğunu öğrenirler. Çocukların kendi başlarına kimin daha çok lobut devirdiğine, hangi kuralın oyunu daha hakça yapacağına veya hangi alternatifin daha fazla oy toplayacağına karar vermelerine izin verdiğimiz zaman onlar, bir eğitimcinin her şeyi kararlaştırdığı durumlara oranla çok daha iyi düşünürler. Üçüncü yol ise onlara akranlarıyla görüş alışverişinde bulunma olanakları sağlamaktır. Örneğin bir çocuk, lobutların belirli bir şekilde düzenlenince daha kolay yıkılabileceğini, diğer bir çocuk da başka bir görüş ortaya koyunca, çocuklar daha dikkatli düşünmeye başlarlar. Diğer bir örnekte, bir çocuk topu yuvarlamak için herkesin bir çizginin arkasında durmasını dikte eden bir kural olduğunu iddia eder ve diğer çocuklar böyle bir kuralın haksız olacağını iddia ederlerken; çocuklar zihinsel, sosyal ve ahlaki yönden gelişmektedirler. Çocukların öğrenmesi için önemli olan şey nesneleri manipüle etmenin kendisi değildir. Önemli olan çocukların nesnelerle uğraşırken harcadıkları zihinsel çabadır. Çocukların zihinsel çabası, okuldaki sosyal bağlam tarafından geliştirilebilir veya önlenebilir. Eğitimci, tüm karar verme gücünü elinde topladığı zaman, çocuklar zihinsel olarak pasifleşirler; çünkü taraf olmaları, görüş alış verişinde bulunmaları ve kararlarının sonuçlarına katlanmaları önlenmiş olur. Bu nedenle eğitimciler, çocukların düşünmelerine olanak sağlayan bir çevre yaratmalıdırlar.
| Detay Bilgileri |
| Dil | Türkçe |
| Basım Tarihi | 2011 |
| Yazar | Yaşare Aktaş Arnas |
| Sayfa Sayısı | 236 |
| Kağıt | 2. Hamur Kağıt |
| Kapak | Karton |
| Basım Yeri | Ankara |
| Baskı Sayısı | 1 |
| Ebatlar (YxG) | 16x23 cm |
| Isbn No | 9786053970583 |
Edebi Metinlerle - Çocuk Edebiyatı | Mehmet Akif Çeçen, Mehmet Emin Uludağ, Necdet Tozlu , Serdal Seven
Mesleki Rehberlik ve Kariyer Danışmanlığı | Kuramdan Uygulamaya | Binnur Yeşilyaprak_okul_oncesi_donemde_matematik_egitimi--nctete.png)
