O şeyi ki, içimden koparıp attım, kendi içimde huzur buldum. Gözüm peşi sıra bile bakmadı, içim çok zengindi, hemen boşluğu doldurdu. Boşluklar dolmadığı zaman, insan azıcık olsa kaybettiği için teessüf ediyor. O şey için teessüf ediyordu,onu atmağa bile değmez. İnsan bir şeyden tam anlamıyla vazgeçmediği zaman, boşluğun yeri hemen belli oluyor. Dolmayan boşluklar, yaşamda çelişkiler oluşturuyor...
